Evolutie van
de tent

Een Castrum was ontworpen om soldaten, hun uitrusting en voorraden te huisvesten wanneer zij niet aan het strijden of marcheren waren. De kampementen waren de verantwoordelijkheid van technische eenheden waartoe veel verschillende specialisten behoorden, onder leiding van Architecti, “hoofdingenieurs”, die indien nodig handarbeid van de soldaten vereisten. Binnen een paar uur konden deze specialisten een camp opzetten in het midden van een vijandige aanval. Gezien de namen van deze kampen, hadden de Romeinen een breed scala aan camp-plannen klaarliggen voor elke gewenste situatie, afhankelijk van de tijd die een legioen zou verblijven: tertia castra, quatra castra etc. (een kamp van drie of vier dagen, etc.) De permanentere kampen werden castra stativa (staande kampen) genoemd. De minst permanente kampen werden aestive of aestivalia “zomerkampen” genoemd, waarin de soldaten “onder tenten” werden gehuisvest. De zomer was namelijk een populair campagneseizoen.

Een traditionele yurt is een verplaatsbare, ronde tent bedekt met huiden of vilt en werd gebruikt als onderkomen door verschillende nomadische volkeren in de steppe van Centraal-Azië. Het bouwwerk bestaat uit een montage of traliewerk van hout of bamboe voor de wanden, een deur frame, ribben en een wiel. De dakstructuur is vaak zelf-ondersteunend, echter hebben grotere yurtpalen in het interieur om het dak te ondersteunen. Het bovenste deel van de wanden bij zelf-ondersteunende yurts, wordt bij elkaar gehouden door middel van een spanningsband. Moderne yurts kunnen permanent op een houten platform worden gebouwd; zo worden er moderne materialen gebruikt zoals een stoom-gebogen houten, of metalen frame, canvas of zeildoek, een plexiglas koepel, staalkabel of stralingsisolatie. Yurts zijn al minstens drieduizend jaar een onderscheidend kenmerk van het leven in Centraal-Azië.

Tipi’s waren de huizen van de nomadische stammen van de Great Plains. Een tipi werd gebouwd met een aantal lange palen als frame die aan de bovenkant aan elkaar werden gebonden en aan de onderkant werden uitgespreid om een omgekeerde kegelvorm te maken. Daarna werd de buitenkant omwikkeld met een bekleding van buffelhuid. Wanneer de stam op een nieuwe plek arriveerde, zette de vrouw van elke familie de tipi op. Het bouwen van een tipi was zeer efficiënt en duurde meestal slechts 30 minuten. In de zomer kon de overkapping worden verhoogd om een grote opening aan de onderkant te maken. Door deze opening kon koele lucht door de tipi stromen om de binnenkant gekoeld te houden. In de winter werden extra bekledingen en isolatie zoals gras gebruikt om de tipi warm te houden. In het midden van de tipi kon een vuur worden gemaakt door aan de bovenkant een gat te maken om de rook er uit te laten. De Plains-indianen gebruikten ook buffelhuiden voor hun bedden en dekens om hun huizen warm te houden.

Een lavvu is een tijdelijk onderkomen dat werd gebruikt door de Sami volkeren uit Noord Europa. Qua ontwerp lijkt het op de Inheems-Amerikaanse tipi. Echter is de lavvu minder verticaal waardoor hij stabieler is bij krachtige wind. De lavvu maakte het mogelijk voor de inheemse culturen om hun rendierkuddes te volgen over de boomloze vlaktes van Noord-Scandinavië en het hoge noordpoolgebied van Eurazië. De lavvu wordt nog steeds gebruikt door de Sami en in toenemende mate door andere mensen om te kamperen. De traditionele lavvu bestaat uit twee soorten houten palen: drie of meer gevorkte stokken en verschillende rechte palen. De gevorkte stokken hebben een vork met twee stammen aan de bovenkant. Deze drie stokken zijn in elkaar grijpend zodat ze een driepoot vormen. Bij deze montage van de gevorkte stokken worden de rechte palen op een cirkelvormige manier gelegd. Voorheen werden voornamelijk rendierhuiden gebruikt als bekleding. Tot het midden van de 19e eeuw, toen grote hoeveelheden goedkoop vervaardigd Brits textiel ter beschikking werden gesteld aan de Sami.

Op deze afbeelding zie je het interieur van een traditionele yurt, in dit geval een Turkse. De Turkse yurt wordt gebruikt in landen als Kirgizië, Oezbekistan, Kazachstan en Turkmenistan. Het verschilt in bepaalde opzichten van de Mongoolse yurt. Turkse yurts hebben gebogen dakpalen die wat extra ruimte toevoegen aan de binnenkant. De palen buigen naar de muurkruising en het dak is steiler. De kroon heeft een lichte structuur van gebogen hout. Het gewicht van de koepel wordt via gebogen kepers op de wanden overgedragen. Deze lichte koepelstructuur heeft geen ondersteunende palen nodig, die bij grotere Mongoolse yurts onder de kroon worden geplaatst.